فیلم پرحاشیه لاله را با کمترین امکانات ساختم - وبلاگ ملیسا

به گزارش وبلاگ ملیسا، تهران (پانا) - فیلم پرحاشیه لاله از هفته سوم اسفند 91 که اسدالله نیک نژاد در پردیس سینمایی ملت پروژه سینمایی پر سروصدایش را کلید زد حدود 8 سال می گذرد. لاله پیش از این تاریخ و از ابتدای مطرح شدن ایده با حواشی زیاد رو به رو بود. عمده حواشی مربوط به حمایت اقتصادی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و هزینه های خارج از عرف این پروژه بود. از سوی دیگر شخصیت اصلی قصه، قهرمان افسانه ای بود که همچون رالی در حاشیه ها پیش بود.

به گزارش ایران، لاله صدیق که از او به عنوان قهرمان اتومبیلرانی در ایران یاد می گردد و رسانه ها او را نخستین زنی می دانند که در تاریخ جمهوری اسلامی به رقابت با مردان در رشته اتومبیلرانی پرداخته است. با انتها عمر دولت دهم، پروژه پرحاشیه لاله نیمه کاره ماند و دولت یازدهم ترجیح داد برای مدتی جنجال های خبری آن مسکوت بماند تا در فرصت مناسب درباره پروژه گرانقیمت سینمای ایران تصمیم بگیرد. در نهایت با حکمیت علیرضا رضاداد از مدیران باسابقه سینمایی مشکل مالکیت فیلم حل شد و با اختصاص بودجه تازه بالاخره این پروژه سینمایی برای سال 99 آماده نمایش شد. از نوروز 1400 لاله که با حضور بازیگران ایرانی به زبان انگلیسی ساخته شده با دوبله فارسی به نمایش عمومی درآمده است. با اسدالله نیک نژاد نویسنده و کارگردان درباره لاله گفت وگو نموده ایم.

در سینمای ایران، فیلم های زندگینامه ای کمتر فراوری می گردد و آثار ساخته شده عموماً پیروز نیستند. برای این فیلم سراغ ورزشکار زن رفته اید. در ایران ورزشکاران زن زیادی داریم که با مسائل دست و پنجه نرم نموده و قهرمان شده اند. چرا لاله صدیق؟

در ایامی که در لس آنجلس بودم به صورت اتفاقی از طریق یکی از مجلات هفتگی متوجه شدم زنی در ایران قهرمان اتومبیلرانی شده است. برایم جالب بود که بدانم چگونه یک زن در ایران می تواند قهرمان اتومبیلرانی باشد. پیگیری های بیشتر برای آشنایی با لاله صدیق آغاز شد و وقتی کل ماجرا را از زبان خودش شنیدم قصه برایم جالب تر شد. دو، سه سال قبل از آشنایی با لاله صدیق، دنبال فرصتی برای ساخت فیلمی در ایران بودم. در خارج از کشور اخبار خیلی بدی از ایران می شنوید. به همین خاطر تصمیم داشتم کاری انجام دهم تا نشان دهم چهره مردم ایران و واقعیت چیز دیگری است. قصه لاله با نیت من همخوانی داشت. به ایران آمدم و از نزدیک با ماجرای او آشنا شدم. سناریو را با عنوان اولیه driver آغاز کردم اما وزارت ارشاد خاطرنشان کرد که به عناوین خارجی مجوز نمی دهد و مجبور شدیم عنوان فیلم را به لاله تغییر دهیم.

لاله فیلم مجللی است. شخصیت اصلی از خانواده ای متمول است. بی ام دبلیو سوار می گردد، ورزش لوکسی را انتخاب می نماید، تهران و ایرانِ فیلم مدرن است. می خواهید بگویید با اصرار بر نمایش این زرق و برق تصمیم داشتید تصویری تازه از ایران برای مخاطب غربی بسازید؟

به هیچ وجه سعی نکردم چهره ایران را بزک کنم، فلسفه زندگی من بر این اصل پایدار است که انسان مجاز است نیمه پر لیوان را ببیند همان طور که اختیار دارد نیمه خالی را ببیند. این حق هر انسان است. من چهره ایران را شیک درست نکردم و پرهیز کردم از این که مسائلی را به دروغ مطرح کنم. فقط نیمه پر این لیوان را دیدم. به همین خاطر ممکن است این گونه جلوه کند که ایران شیکی را نمایش می دهم در حالی که دوربین من به همان خیابانی رفته است که خیلی از دوربین ها می فرایند. دوربین من در همان شهری گشته که ده ها دوربین دیگر از طریق ده ها فیلمساز در این شهر گشته است منتها وقتی نیت شما دیدن نیمه پر باشد چیز دیگری را می بینید و اگر نیت شما متفاوت باشد، تصویر متفاوت تری ثبت می کنید. ممکن است در نگاه به یک باغ آن را سرسبز ببینید ولی با گشت و گذار داخل آن برگ های زرد را هم مشاهده کنید. این به انتخاب شما بستگی دارد که چه چیز را ببینید.

در سال های اخیر توجه به ورزشکاران پیروز زن و ترسیم تصویری متفاوت از زنان که مطالبه گر هستند، برای رسیدن به خواسته هایشان با مسائل می جنگند و تسلیم موانع نمی شوند پررنگتر شده است. بر خلاف سال های گذشته که گاهی برای نشان دادن مسائل زنان، تصویری ترحم برانگیز و رقت بار از آنها تصویر شده است. قرار است این آثار الگویی باورپذیر برای القای خودباوری در زنان ایجاد نمایند و از سوی دیگر تصویری تازه از زنان ایرانی به جهانیان نشان دهد؟

در میان منتقدان چه داخلی و چه خارجی به این مسأله و تقسیم بندی دقت جدی می گردد اما کارنامه کاری من گواهی می دهد که نوع نگاه من متفاوت از این تقسیم بندی هاست. گر چه خیلی ها تصور می نمایند سریال پاییز صحرا که در اوایل دهه 60 پخش شد هم درباره عدالت خواهی یک زن است و اینجا هم به نوعی همان مضمون تکرار شده اما اینها صرفاً از اصول دراماتیک کار است. اگر نیت فیلمساز این باشد که از حقوق فلان قشر دفاع کند و حقوق بخشی دیگر را نادیده بگیرد از بی فلسفه و بی اندیشه بودن او نشأت می گیرد. هر نویسنده و فیلمسازی حق دارد به آنچه فکر می نماید وبرای مردم آگاهی دهنده است، بپردازد. در یک جامعه دموکراتیک طیف فیلم ها همچون رنگ ها متفاوت است و هر رنگی کاربرد خاص خودش را دارد. نمی توانید بگویید بین هفت رنگ اصلی کدام کیفیت بهتری دارد. همه رنگ ها در کنار هم کامل می شوند. ساختن فیلم با ژانرهای مختلف تعبیرش این است که سینمای ایران دارای صنعت است. فیلم من در کنار دیگر فیلم ها معنا پیدا می نماید و به تنهایی پیغام و مانیفست خاصی ندارد. در همه جای جهان زمانی فیلمسازی معنا پیدا می نماید که آثاری با تنوع رنگ و مضامین متفاوت خانوادگی، سیاسی، اجتماعی، مالی و... فراوری گردد. برای من پرداختن به موضوع زن معنا ندارد همان طور که پرداختن به مردان بی معناست. اجتماع زمانی معنا پیدا می نماید که شامل مجموعه ای از زن ها و مردها باشند. حال در این اجتماع ممکن است یک موضوع اجتماعی گاهی محور مردانه و گاهی زنان پیدا کند. در فیلم لاله هم برای من جامعه مهم است و نیتم این نبود که برای قشری خاص بیانیه صادر کنم. من فیلمساز باید کل اجتماع را در نظر بگیرم منتها برای بیزینس و شکل مالی باید مارکت خاصی در نظر بگیرم که فیلم های من اصولاً مارکت زن ها را پوشش می دهد.

اگر چه ساخت لاله حدود 10 سال قبل آغاز شد اما اکران آن در برهه ای از زمان که آثاری چون صفر تا سکو، جایی برای فرشته ها نیست و یا عرق سرد و... هم به نمایش در آمده در نگاه کلی این تصور را ایجاد می نماید که در سینمای ایران تصویری تازه از زنان شکل گرفته است بخصوص لاله صدیق که به نوعی نماد تجدد زن ایرانی است.

قطعاً تماشاگر حق دارد هر چیزی را تصور کند و هر چیزی را به هر چیز دیگر ربط بدهد. این حق طبیعی تماشاگر است اما همان طور که گفتم نیت فیلمساز مهم است. برای من کشورم و مردم آن مهم بود. در جامعه ای که هم زنان هستند و هم مردان. همان طور که یکی از قهرمانان فیلم می گوید همانقدر که شما آرزوی پیروزی دارید من هم دارم. هیچ فرقی بین زن و مرد نیست. تفاوت کاراکترهای فیلم در نیت هایشان است. پیغام لاله این است که در مقابل مسائل نباید تسلیم شد. فلسفه خود من هم در زندگی همین است که نباید به مسائل تعظیم کنیم. با انتخاب یک راه ساده و تسلیم شدن لذت زندگی را درک نمی کنیم. مقایسه این فیلم با دیگر فیلم ها درباره قهرمانان زن بی انصافی است. هر کاری را باید با جنس همان کار مقایسه کرد.

احتمالاً دلیل انتخاب زبان انگلیسی به منظور برنامه ریزی برای اکران فیلم در خارج از کشور بوده است؟

کاملاً درست است.

اما فعلاً که خبری از اکران خارج از ایران نیست.

فعلاً تکلیف خیلی چیزها تعیین نیست. سال 91 که ساخت فیلم را آغاز کردیم مثل همه آدم ها آرزوهایی برای خودمان داشتیم. آن موقع فکر می کردم که دیدن قصه به زبان انگلیسی فضای بیشتری برای دیدن فیلم ایجاد خواهد نمود اما با شرایط موجود و محدودیت های سینما رفتن در سراسر جهان، نمی دانم چه سرنوشتی در انتظار اکران جهانی لاله است. اول باید دید تکلیف اکران در ایران چه می گردد. اگر در این شرایط فرصت اکران خارج از کشور هم فراهم گردد خوش شانسی است. من به این اتفاق امیدوارم.

از سوی دیگر اما لزوم دوبله فیلم، باورپذیری شخصیت ها را در سایه قرار می دهد.

در ایران دیدن فیلم دوبله مرسوم است. نمی دانم کیفیت دوبله لاله تحت تأثیر ترجمه بوده یا اینکه توقع مخاطب این است که فیلم ایرانی را به زبان اصلی ببیند ولی اعتقاد من بر این است که توده مردم مثل شما اینقدر تخصصی نگاه نمی نمایند که آیا صدا روی فلان هنرپیشه نشسته یا نه! همین قدر که مخاطب با شخصیت ها همذات پنداری کند دیگر به این موارد تخصصی فکر نمی نماید. به همین خاطر فکر نمی کنم دوبله به کار لطمه زده باشد.

این امر انتخاب بازیگران را هم با دردسر روبرو می نماید. اصرار به همکاری با بازیگری که به زبان انگلیسی مسلط باشد انتخاب را محدود می نماید. همچنان که فرایند انتخاب بازیگر لاله هم پر حاشیه بود. اعلام شد بهاره کیان افشار به خاطر عدم تسلط به زبان انگلیسی از پروژه کنار گذاشته شده یا شایعات عجیب و غریبی همچون احتمال حضور بازیگران هالیوود از آنجلینا جولی تا جسیکا آلبا شنیده شد.

بله. در انتخاب بازیگر قطعاً با مشکل رو به رو بودیم. اسامی بازیگرانی را که نام بردید من هم از رسانه ها شنیدم. یک عده این ور و آن ور صحبت کردند اما واقعیت ندارد و من هم قصد ندارم جوابگوی این خانم یا آن خانم باشم. برای انتخاب لاله به دنبال فردی بودیم که از جهت فیزیکی و چهره با کاراکتری که من نوشتم هماهنگی داشته باشد. تیم ما سراغ هنرپیشه های مختلفی رفت و با تعداد قابل توجهی از بازیگران صاحبنام سینمای ایران که احترام خاصی برایشان قائل هستم گفت و گو کردیم اما در نهایت به این جمع بندی رسیدیم که این کاراکتر مناسب آنها نیست. فقط بحث خوشایند من مطرح نبود. هنرپیشه ها بیشتر از من باید با کاراکتر فیلم احساس نزدیکی نمایند. در ایران ملاک انتخاب بازیگر متفاوت است. بازیگران یا به خاطر اسم و قیافه انتخاب می شوند و یا بر این اساس که آیا می توانند اسپانسر بیاورند یا برای فیلم هیاهو درست نمایند و... من به دنبال این چیزها نبودم. با برخی از گزینه ها حدود یک هفته گفت و گو و بحث کردیم با برخی حتی تا پای قرارداد هم رفتیم اما باز هم در تعامل دو سویه به این نتیجه رسیدیم که این همکاری برای هر دو طرف و برای فیلم مناسب نیست. خانمی که نامش را مطرح کردید هم جزو کسانی بود که مثل خیلی های دیگر گفت و گو کردیم اما به این نتیجه رسیدیم که نقش مناسب او نیست و شاید نقش دیگری برایش مفیدتر باشد. ولی خب برخی دوست دارند با شایعات مجلات زرد را پر بنمایند. خوشحالم که خانم سارا امیری انتخاب شد. هم به خاطر کیفیت حضورشان و هم به خاطر توانایی شان برای کارهایی که از عهده دیگران خارج بود. صبر 8 ساله او برای اکران فیلم ثابت کرد که چقدر این انتخاب درست بوده است. سارا امیری بسیار بااستعداد است. در لحظات سخت همراه بود، گاهی حتی جانش به خطر افتاد و چندین بار زخمی شد اما اندازه خود من که سر فیلمبرداری بینایی ام را از دست دادم، صبوری کرد. عشق به کار فرق دارد با ادا و اصول هنرپیشه های معروفی که می گویند باید اینجا بنشینم، این را بخورم و با این ماشین بیایم و... اینها همه شو است.

زمانی حتی شنیده شد که قرار است لاله صدیق در نقش خودش بازی کند. چرا از خود او استفاده نکردید؟

از ابتدا به این فکر کردم که نقش اول فیلم را به خودش بسپاریم اما در زمان گفت وگو با ایشان متوجه شدم که اگر چه قصه اش من را شگفت زده و ترغیب نموده اما این که خودش جلوی دوربین قرار بگیرد به نفع فیلم نیست. پس از رایزنی های زیاد با توافق طرفین این امر منتفی شد. حتی بعد از انتخاب سارا امیری سعی کردم این دو نفر به هم نزدیک نشوند تا ایشان تحت تأثیر لاله صدیق قرار نگیرد و حرکات او را تقلید نکند. دوست داشتم این شخصیت خیلی بکر ساخته گردد.

ساز و کار فراوری فیلم اکشن در ایران ضعیف است. برای ساخت لاله که صحنه های مسابقه خیلی خوب طراحی و اجرا شده مشکل خاصی نداشتید؟

با کمترین امکانات، نیرو و وسایل تکنیکی فیلم را ساختیم. امکاناتی که برای ساخت فیلم داشتیم بیشتر از صفر نبود. سر صحنه به امکاناتی که داشتیم می خندیدیم. یک دوربین سه پایه بود و چهار نفر آدم. وسایل نورپردازی و تراولینگ ساده را هم نداشتیم. عکس های پشت صحنه گواهی می دهد که با کمترین امکانات و ارزان ترین عوامل فنی کار کردیم. یکی از بازیگرها فوت کرد. بازیگر ترک و 5 بازیگر خارجی را که قرار همکاری داشتیم از دست دادیم، بازیگر خردسال فیلم عظیم شد و... بلاهایی که حتی نمی توانید تصور کنید سر این فیلم آمد اما وقتی باور داشته باشید که می دانید چه چیز می خواهید بسازید باید همان را بسازید حتی با کمترین امکانات. سعی کردیم این امکانات مثل دستگاه های حرکتی را خودمان بسازیم. حضور بهرام مشاعی از عوامل فنی که به اعتقاد من سرمایه عظیمی برای سینمای ایران است کارگشا بود. موانع زیادی سر راه بود اما خدا را متشکرم که توانستیم تصاویری ثبت کنیم که تماشاگر از آن لذت ببرد.

نبود امکانات در تناقض با آمار و ارقام بحث برانگیز فیلمی است که اسمش در میان گرانقیمت ترین پروژه های سینمایی ایران مطرح است.

نه. عجیب نیست. شما وقتی شایعه را با واقعیت مقایسه می کنید عجیب به نظر می رسد. در حالی که شایعه چیز دیگری است و واقعیت چیزی دیگر. شایعه سازان بر اساس منافع خودشان کار می نمایند و شما هر روز نمی توانید با آنها در جنگ باشید. باید کار خودتان را انجام دهید. واقعیت کار نشان می دهد که چقدر شایعات بی اساس بوده است. اینکه لاله گرانقیمت ترین فیلم سینماست از آن حرف های بی پایه و اساس است. فاکتورها همگی روی میز است، بفرایند ببینند. بودجه فیلم لاله معادل فیلم معمولی است که در یک آپارتمان دوخوابه ساخته می گردد. بودجه فیلم هایی که ساخته می گردد چندین برابر بودجه اعلامی فیلم لاله است و نه بودجه مصرفی آن. خیلی از بودجه ها مصرفی است و خیلی از بودجه ها صرفاً آمار و ارقام است. هزینه ساخت لاله خیلی کمتر از بودجه اعلامی است اما خدا را شکر کیفیت کار چنان هست که می گویند لابد مخارج عظیمی صرف آن شده است.

به هر حال آمار و ارقامی از سوی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی اعلام می گردد که رسمی است.

بله. اگر مرکز گسترش آماری را اعلام کند قطعاً درست است. من از ابتدای کار تا امروز درباره مخارج کار دخالتی نداشتم. هر آنچه مرکز گسترش اعلام کند قطعاً بر اساس مدارک و درست است.

با توجه به سوابق و ارتباطات بین المللی تان، چرا برای سرمایه گذاری از منابع خارجی یاری نگرفتید.

اتفاقاً سرمایه اولیه فیلم از خارج از کشور بود منتها وقتی به ایران آمدیم معاونت سینمایی خاطرنشان کرد که روی پول و سرمایه و عوامل خودمان حساب کنیم. در همان زمان در سینمای کشورمان فیلم هایی فراوری شد که عواملشان را از خارج از کشور می آوردند. من اما هنرمندان کشورمان را باور داشتم. اعتقادم این است که آرتیست ایرانی فوق العاده باهوش است و اگر امکاناتی را که در همین کشور وجود دارد به خدمت بگیرد بهترین ها را می سازد. بر اساس همین باور از پیشنهاد معاونت سینمایی استقبال کردم. بودجه اعلامی این فیلم که حدود 7 الی 8 میلیارد است معادل یک میلیون دلار هم نمی گردد در حالی که در امریکا ارزیابی ما از بودجه اولیه فیلم نزدیک 20 میلیون دلار بود. یعنی اگر قرار بود به نیروی خارجی اتکا کنیم باید چنین بودجه ای را هزینه می کردیم اما ما به نیروی خودمان اتکا کردیم و با امکانات داخل ایران با هزینه بسیار کمی فیلم را به انتها رساندیم.

اگر چه صحنه های اکشن و تعقیب و گریز استاندارد و جزو نقاط قوت فیلم است اما تکیه بر جلوه های بصری و تکنیکی در نمایش مسابقات باعث شده کمتر روی قصه و شخصیت پردازی متمرکز شوید. بر خلاف جریان فراوری فیلم که پرحاشیه بود از حواشی زندگی شخصیت اصلی قصه که همواره از حاشیه پیش بوده پرهیز نموده اید.

سناریوی فیلم من 155 صفحه بود. در این سناریو به شخصیت لاله، خانواده اش، ضد قهرمان ها و تمام عوامل پرداخته شده است منتها فشار اینکه سینمادار فیلم بیش از 125دقیقه را نمایش نمی دهد من را مجبور کرد که زمان فیلم را به جایی برسانم که با تایم فلان سینما در ابرقو هم هماهنگ باشد. همین الان دوباره دستور داده شده که اگر فیلم را کوتاه نکنم سالن سینما و سانس نمایش نمی دهند. من هم برای اینکه فرصت بیشتری فراهم گردد تا مخاطب فیلم را ببیند دندان روی جگر می گذارم و فیلم را کوتاه تر می کنم. چند فیلمساز دیگر را هم مجبور به کوتاه کردن نسخه نمایش فیلم هایشان نموده اند. تمام این فشارها هم به خاطر نظام فراوری و توزیع غلط است که فیلمساز را مجبور می نماید به این قواعد تن بدهد.

یعنی نسخه اولیه فیلم بلندتر بود.

سناریو برای سه ساعت نوشته و ساخته شده است. الان هم سه ساعت کامل را داریم. با تماشای نسخه سه ساعته فیلم دیگر چنین سؤالی نخواهید کرد که به تمام شخصیت ها و عوامل با جزئیات پرداخته نشده است.

پس از کش و قوس های فراوان فیلم روی پرده رفته اما به نظر می رسد هنوز مسائل تمام نشده است.

بله من از اکران گلایه دارم. در سایت سمفا اعلام شده که اکران لاله از 27 اسفند آغاز شده است. این اطلاعات دروغ است. ساعت 9 آدینه شب 29 اسفند دستور داده شد فیلم ما به اکران در بیاید. روز شنبه سی ام همه جا تعطیل بود. یکشنبه اول فروردین نسخه فیلم هول هولکی از لابراتوار گرفته شد و به دست پخش نماینده رسید. ساعت 45و4 دقیقه دوشنبه دوم فروردین، اولین سانس فیلم در سینما فرهنگ به نمایش درآمد. در یک سالن کوچک با کیفیت نامناسب پرده نمایش و صدای بد. در حالی که برای کیفیت تصویری و صوتی فیلم زحمت زیادی کشیده شده است. طبق قرار پخش نماینده و صاحب فیلم قرار بود 10 روز یا حداقل 7 روز پیش از نمایش فیلم، تبلیغات انجام گردد. این جزو قراردادهای ما بود یا حداقل به من چنین گفته شد اما این طور عمل نکردند. تبلیغ نکردند. اصلاً اعلام نکردند که سینماهای سراسر کشور فعال است. حداقل انتظار و توقع صاحبان فیلم ها از سازمان سینمایی کشور این است که وقتی فیلم ها را اکران می نمایند خبررسانی انجام دهند و این اطمینان را در مخاطب ایجاد نمایند که سالن های سینما محل امنی است. باید با همکاری ستاد ملی مقابله با کرونا این اطلاع رسانی و اعتماد برای فعالیت سالن های سینما ایجاد گردد. آگاهی و اطلاع رسانی به مردم که چه فیلم هایی و در چه شهرهایی اکران می گردد یک توقع حداقلی است. شرایط پخش در سینمای ایران دیکته غلطی است که به صورت قانون نانوشته در آمده است. یک سانس ساعت 10 صبح و یک سانس 5 بعد ازظهر که اسمش پخش نیست، گول زدن فیلمسازان است. اولاً در سراسر جهان سینماها شریک فیلمساز نیستند اما در این مملکت هستند. در سراسر جهان سالن های سینما به پخش نمایندگان اجاره داده می گردد. بنابراین پخش نمایندگان به نوعی سهامدار فیلم خواهند شد. پخش نمایندگان به اندازه بودجه فیلم سرمایه می گذارند و برای اطلاع رسانی و تبلیغ هزینه می نمایند. یعنی همان ریسکی که سرمایه گذار برای ساخت فیلم داشته، پخش نماینده هم می نماید و معادل همان هزینه را صرف آگاهی رسانی می نماید. فراوری و توزیع در سینمای ایران دارای اشکالات جدی است. به همین خاطر فیلمسازها به جان هم می افتند. من می گویم چرا فلان فیلم را 10 بار نمایش می دهند و تهیه نماینده دیگری به شورای صنفی نمایش شکایت می نماید که چرا فیلم من اکران نمی گردد و صف طولانی به وجود می آید. سیستم توزیع سینمای ایران از کار افتاده و غلط است. سازمان سینمایی که به اجبار کنترل سینمای ایران را در اختیار دارد باید این شرایط را سازماندهی و کنترل کند اما در سیستم موجود تابع افرادی شده که چه به نام فراورینماینده و چه به نام توزیع نماینده صندلیشان جایی نیست که نشسته اند و این سیستم غلط به آنها صندلی و میز و مقام داده است.

به گفته شما 29 اسفند دستور نمایش فیلم صادر شده اما این در حالی است که قرار بود لاله بعد از ایام جشنواره به نمایش در بیاید.

بله. این فرمایش شما کاملاً درست است. گفته بودند برای حفظ موج مخاطبان جشنواره فیلم فجر باید فیلم هایی برای اکران پیشقدم شوند. بعد هم اعلام شد که تهیه نمایند ه های مستقل داوطلب نمی شوند. اگر چه اساساً عنوان تهیه نماینده مستقل در سینمای ایران بی معناست، وقتی در لیست فارابی 90درصد فیلم ها با وام های دولتی ساخته شده- به استثنای تعداد کمی که شخصاً می شناسم- تهیه نماینده مستقل کجاست؟ پیشنهاد دادند فیلم لاله پیشقدم گردد چون فیلم دولتی است. در همان روز خاطرنشان کردم صاحب چنین تفکری خائن به مردم است. چون پول ساخت فیلم از دولت نیست بلکه پول مردم است. افتخار می کنم با پول مردم فیلم را ساختم و دین ام این بود که آن را هدر ندهم. من کار خودم را کردم. بارها به مسئولان مرکز و دیگر رفقا گفتم این فیلم مناسب الان نیست اما تفکری که اصرار داشت پول دولت است و اشکالی ندارد که قربانی گردد فشار آورد که این فیلم اکران گردد. در حالی که در هفته آخر اسفند به این نتیجه رسیدیم که فیلم برای عید فطر نمایش داده گردد و اطلاع رسانی و تبلیغات شهری آن هم از 10 روز انتهای ماه رمضان آغاز گردد- برای این کار حتی با اسپانسرها به توافق رسیده بودیم- دستور رسید که فیلم باید اکران گردد و مدیران زیرمجموعه هم اطاعت کردند. حتی پخش نماینده فیلم که قول داده بود یک هفته برای فیلم تبلیغ کند از وظیفه اش شانه خالی کرد. نداشتن تبلیغات به یک طرف، اصلاً به فیلم سالن نمایش اختصاص ندادند. در این 5 روزی (َشنبه 7فروردین) که از اکران فیلم گذشته یک سالن سینما اسم ببرید که از ساعت 10 صبح تا 10 شب سانس نمایش اش متعلق به فیلم لاله بوده باشد. احتمالاً از سینما کوروش و ایران مال نمونه بیاورید اما آیا کسی که در نازی آباد و اصفهان و شیراز است باید بیاید در سینما کوروش فیلم را ببینند. اسم این پخش است؟ من اصلاً نمی دانم در کدام شهرستان ها این فیلم نمایش داده می گردد. برایشان مهم نیست چون معتقدند این فیلم دولتی است در حالی که صاحب اصلی سرمایه آن مردم هستند.

با وجود همه حواشی ساخت لاله تصمیم دارید دوباره فیلمسازی در ایران را تجربه کنید.

در دیالوگی از فیلم، پدر لاله به دخترش می گوید هیچ چیز نباید در زندگی مانع خوشبختی تو گردد. این دیالوگ از قلب من آمده و آن را باور دارم. معتقدم هیچ چیز نمی تواند ایرانی بودن را از من بگیرد. حتی اگر این فیلم پردردسرترین فیلمی باشد که ساختم. فرار کردن از مسائل کار آدم های بی مایه است البته منظور من فرار سیاسی نیست. منظورم کسانی هستند که از زیر بار مسائل شانه خالی می نمایند. دو، سه سناریو آماده دارم اما تا حالا منتظر بودم که پفراینده لاله تمام گردد.